Cita-citaku, Cita-citamu

-Tahun 80-an

1. "Apa cita-cita awak, Nurdiana?" Cikgu bertanya. "Cita-cita saya, nak jadi cikgu."
2. "Apa cita-cita awak, Nurdiana?" Cikgu bertanya. "Cita-cita saya nak jadi wartawan."
3. "Apa cita-cita awak Nurdiana?" Cikgu bertanya. "Cita-cita saya nak jadi kerani, cikgu."
4. Soalan lagi. "Cita-cita saya nak jadi pereka fesyen!"

-Ha, itu soalan seorang cikgu kepada anak muridnya semasa di sekolah rendah. Dan, cita-cita itu sentiasa berubah2 mengikut keadaan. Banyak betul cita-cita saya. Bila cikgu tanya balik, kenapa awak nak jadi cikgu, jawapan saya pendek sahaja, (kerana saya seorang murid yang pemalu) "saya nak jadi macam ayah saya." (Dalam hati saya berkata, 'dapat 'right' buku, boleh pakai cantik2 macam cikgu'). 'Nak jadi wartawan sebab boleh jalan2, pegang mikrofon, tanya2 orang,' (juga jawapan Nurdiana dalam hati saja). Lagi jawapan dalam hati, 'nak jadi kerani sebab boleh main taip2.' 'Nak jadi pereka fesyen sebab boleh tengok baju2 cantik.' Itu semua jawapan Nurdiana ketika di sekolah rendah. Hehhehe. Seronoknya cita2 masa kecil.

-Dan suatu hari, tahun 2010,

Nurdiana bertanya kepada Iman pula,

"Iman, nanti besar Iman nak jadi apa?"

"Iman nak jadi bomba."

"Kenapa?"

"Nanti Iman boleh main2 air." (Hahhahah)

"Dulu Iman cakap Iman nak jadi ultraman kan?"

"Mana ada, mana boleh jadi ultraman, ultraman tu kat dalam tv aje." (Maksudnya, Iman dah faham-ultraman tidak wujud)

**Saya akan tunggu lagi beberapa bulan dan akan bertanya lagi, cita-cita Iman, ahhah, mesti lain pulak ni. Sesekali mengingat kenangan kita masa kecil, amat menyeronokkan. Dan, apabila berborak dengan anak-anak, ada saja yg menggelikan hati.